Chrześcijańskie Indianki

      Indianie,  (z Nowej Francji) zarówno mężczyźni jak i kobiety bardzo szybko zaadoptowali te części europejskiej garderoby, które uznali za praktyczne i przydatne. Księża w Nowej Francji, których pisanymi dokumentami dysponujemy, zakładali iż odwiedzający placówki handlowe i forty Indianie przyjmą chrześcijaństwo. Wielu rzeczywiście zmieniło wyznanie. Miejscowi duszpasterze zakładali jednak, że chrześcijaństwo przyjmą wszyscy Indianie i w związku z tym np. opisywali stój indiańskich kobiet w kontekście przyjęcia nowej wiary.

      Indiańska kobieta adoptowała jednak tylko niektóre elementy kobiecego ubioru okresu Nowej Francji. Kobieta mogła ciągle nosić odkrytą głowę ale z upiętymi w warkocz włosami. Mogła nosić lnianą koszulę (chemise) i wełnianą spódnicę (petticoat), co było częstą praktyką. Opasywała się przy tym w pasie 3 lub 4 kolorowymi szarfami (sash). Często przy tym nosiła tradycyjną spódnicę (wrap-skirt). Mogła na co dzień chodzić boso lub nosić mokasyny aczkolwiek w przypadku posiadania za męża Francuza, mogła eksponować swój status dekorując noszoną koszulę na wysokości piersi srebrnymi ozdobami (trade silver).

     Na sashu jakim była przepasana, mogła zawiesić rodzaj niewielkiego haka w kształcie litery „S”, by tym samym zakomunikować innym, że przygotowując posiłki zawiesza garnki na żelaznym zaczepach a nie z wykorzystaniem drewnianych „haków”. Za pasem często nosiła nóż  zabezpieczony w pochwie.

     Pewną wariacją stroju indiańskich kobiet, które przyjęły chrześcijaństwo, było noszenie legginów pod spódnicą lub nawet samej tylko koszuli i legginów. Kobiece legginy sięgały kolan, w przeciwieństwie do legginów męskich sięgających bioder. Legginy wykonywano z wełny kupowanej w placówkach handlowych lub ze skór jelenich garbowanych z wykorzystaniem mózgu tych zwierząt.

     Na ramiona mogła dodatkowo zarzucić krótką męską  kurtkę, justacorp (szustokor) lub shortgown. Prawdopodobnie na sashu, jakim była przepasana, zawieszała także niewielką torbę oraz przewieszała przez swe ramię torbę typu bandolier. Torby te były zwykle bogato zdobione paciorkami lub z wykorzystaniem igieł ursona  / quillwork /.

Dzieci

Bardzo małe dzieci ubierano w jednoczęściową lnianą koszulę zaś na głowę zakładano im rodzaj czepka wykonanego z tego samego materiału.  Kobiety nosiły swe małe jeszcze dzieci na biodrach z wykorzystaniem specjalnego temblaka / nosidełka/ wykonanego z dość dużego kwadratowego kawałka materiału, złożonego w taki sposób by otrzymać trójkątne nosidło związane w taki sposób by móc przewiesić je na przeciwległym ramieniu.  

 

 

tłum. Janusz Cree

źródło :

Mary Moyars Johnson, Judy Forbes, Kathy Delaney - Historic Colonial French Dress