Ozdoba beretu

Czasami można zauważyć,  że niektórzy rekonstruktorzy ozdabiają swoje berety stylizowanym kwiatem ostu, jak pokazano na zdjęciu

Dla lepszego zrozumienia dlaczego jest to akurat ten kwiat trzeba cofnąć sie do odległej przeszlości. 

Dawno,dawno temu....

      Młody Aleksander III (ur. 4 września 1241, zm. 19 marca 1286) z dynastii Dunkeldów został królem Szkocji w ósmym roku życia, panował w latach 1249–1286. W 1251 ożenił się z Małgorzatą Plantagenet, córką angielskiego króla Henryka III (ur. 1 października 1207 w Winchesterze, zm. 16 listopada 1272).

Młody Aleksander III, podobnie jak jego ojciec Aleksander II skupił swoją uwagę na sprawie odzyskania Hebrydów, pozostających w zależności od Norwegii od 1098 r. Naczelnicy tamtejszych klanów wezwali na pomoc króla Norwegii Haakona IV Starego (ur. 1204, zm. 15 grudnia 1263), który w lipcu z silną flotą w liczbie 120 okrętów opuścił port w Bergen, biorąc kurs na zachodnie wybrzeże Szkocji. Kiedy Norwedzy wylądowali na wyspie Arran u zachodnich wybrzeży Szkocji, Aleksander III przyjął taktykę gry na zwłokę pozorując negocjacje. Postępu w negocjacjach jednak nie było. Pod koniec września przyszedł gwałtowny sztorm i część norweskich okrętów osiadła na mieliźnie w pobliżu Largs, na zachód od Glasgow. Te okręty, które udało się zepchnąć na wodę odesłano do domu. Aleksander II wykorzystał nadarzającą się okazję i otoczył oddziały norweskie. Po dwudniowej bitwie na lądzie i morzu Szkoci odnieśli zwycięstwo. Pewną osobliwością militarną było wykorzystanie przez Szkotów leżących na brzegach małych kamieni, których użyli zamiast strzał do swych łuków. W tym miejscu wznosi się dziś wieża w kształcie ołówka upamiętniająca zwycięstwo Szkotów.

      Według legendy, w noc poprzedzającą bitwę pod Largs w 1263 r. Norwegowie postanowili niepostrzeżenie podejść Szkotów. by poruszać się chyłkiem pod osłoną ciemności normańczycy zdjęli obuwie. Natknęli się oni na ziemię pokrytą ostem i jeden z ludzi Haakona niestety stanął na jeden z ostów i krzyknął z bólu, a tym samym ostrzegł członków klanu szkockiego o podstępie Normanów. Wojska Aleksandra III ostrzeżone podjęły zwycięską walkę oszczędzając w ten sposób Szkocję od inwazji. Od tego czasu oset (szkoc. Thrisel, ang. Thistle) stanowi godło Szkocji. Inna wersja tej legendy odnosi się do bitwy pod Luncarty w 990 r., niedaleko Perth, gdzie Kenneth II (?-995) król Szkocji pokonał wikingów.

      Po bitwie pod Largs Haakon IV udał się na pobyt zimowy do Kirkwall na Orkadach, które należały do Norwegii i tam zmarł. W następnym roku Aleksander III podjął ofensywę w północnej Szkocji i na Hebrydach. W tej sytuacji nowy król norweski Magnus VI Prawodawca (ur. 1238, zm. 9 maja 1280) przystąpił do negocjacji, których uwieńczeniem był Traktat z Perth w 1266 r. Na mocy traktatu wyspa Man i Hebrydy zostały włączone do królestwa Szkocji w zamian za potwierdzenie praw Norwegii do Orkadów i Szetlandów.

       Ważną rolę, jaką odegrał oset tak została doceniona, że oto został on wybrany jako godło Szkocji. Pierwsze użycie Ostu jako królewskiego symbolu Szkocji było na srebrnych monetach wyemitowanych przez Jakuba III w 1470r. Mówi się, że Order Ostu, najwyższe wyróżnienie w Szkocji, została ufundowany w 1540r. przez króla Jakuba V, który będąc uhonorowanym Orderem Podwiązki od wuja króla Henryka VIII w Anglii i Orderem Złotego Runa od Cesarza Francji, czuł się trochę niedowartościowany ze względu na brak możliwości nadawania orderu ustawionego przez niego samego. Rozwiązał on tą sprawę przez ustanowienie tytuł królewski Orderu Ostu dla siebie i swoich dwunastu rycerzy.

I już wszystko jasne