Kongres w Albany (1754)

     Zagrożenia spodziewanym wybuchem konfliktu z Francją zmobilizowało kolonistów angielskich do podjęcia prób koordynacji działań. Kolonie po raz pierwszy dostrzegły wspólne zagrożenie i konieczność wspólnego działania. Londyn również nalegał by kolonie ustaliły wspólny front wobec nieprzyjaciela. W rezultacie 19 czerwca 1754 r. w Albany w prowincji Nowy Jork odbył się zjazd przedstawicieli siedmiu z trzynastu angielskich kolonii, reprezentanci spotykali się codziennie do 11 lipca. Głównym celem było zapewnienie wojska i  środków na wspólną obronę i nakłonienie Ligii Sześciu Narodów do sojuszu z Anglikami.

     Do Albany przybyło czterdziestu proangielskich przedstawicieli Ligii Irokezów w ponurych nastrojach. Zarzucali Anglikom wdzieranie się na ich ziemie, szykany w handlu a nade wszystko zaniedbanie umocnień na granicach i wystawienie Irokezów na francuskie ataki. Ich poglądy najlepiej wyraził wódz Mohawków Hendrick (1680-1755), który ściśle współpracował z agentem ds. Irokezów Williamem Johnsonem (ok.1715-1774) na rzecz sojuszu angielsko-indiańskiego : "Spójrzcie na Francuzów! Są mężami, umacniają się, gdzie tylko mogą. Wy zaś, co przykro przyznać, jesteście niczym kobiety, słabi i odsłonięci, pozbawieni wszelkich umocnień." Rokowania nie przebiegały po myśli Anglików, Indianie zawarli traktat gwarantujący pokojowe stosunki i nie zawarli umowy gwarantującej wspólne uderzenie na przeciwnika. Pod naciskiem jednak Williama Johnsona udało się przekonać niektórych wodzów Ligii, że największym niebezpieczeństwem dla nich są Francuzi, większym nawet niż kolonialni spekulanci ziemi. Podczas Wojny Brytyjczyków z Francuzami i Indianami Liga Sześciu Narodów była podzielona - podczas gdy Mohawkowie trzymali z Brytyjczykami, plemię Onondagów było po stronie Francji.

      Podczas Kongresu Benjamin Franklin przedłożył  propozycję planu antyfrancuskiej unii. Jak sam mówił : "Naszych trzynaście kolonii nie zazna spokoju, dopóki Francuzi władać będą Kanadą". Projekt przewidywał m.in. utworzenie centralnej władzy unii w postaci Wielkiej Rady, do której delegatów wybierałyby zgromadzenia poszczególnych kolonii oraz urząd  Prezydenta-Generała, który miał sprawować władzę wykonawczą. Akty prawne zaaprobowane przez oba te ciała byłyby obowiązujące w koloniach należących do unii. Franklin sądził, że władze unii powinny mieć prawo powoływania armii, nakładania podatków i negocjowania z Indianami. Projekt ten był jednak przedwczesny i nigdy nie został ratyfikowany. Po zakończeniu Kongresu jedność i zdolność obronna kolonii angielskich była równie iluzoryczna jak przed jego rozpoczęciem.

http://www.history.com/photos/american-revolution-flags-and-fliers/photo1

Źródła :

Michał Rozbicki - Narodziny narodu

Aleksander Sudak - Detroit 1763

http://www.diary.sansastark.com.pl/Kongres_z_Albany.html

Dolina rzeki Ohio

     Utworzona przez rzekę Ohio i jej dopływy, obejmuje znaczną część dzisiejszych stanów Indiana, Kentucky i Wirginii Zachodniej, jak również mniejsze części kilku innych stanów. Jako początek rzeki Ohio uznawany jest zbieg rzek Monongahela i Allegheny w centrum miasta Pittsburgh w stanie Pensylwania, ujście znajduje się natomiast w Cairo, w stanie Illinois, gdzie Ohio wpływa do Mississippi. Dolina jest bogata w surowce naturalne, zwierzynę i ma dobrą ziemię dla rolnictwa, co prowadziło od wieków do konfliktów nad jej kontrolą. 

     W XVIII w. komunikacja pomiędzy Kanadą francuską a Luizjaną była zwykle prowadzona od jezior Erie i Michigan w dół rzeki Illinois do Mississippi. Trasa ta była chroniona wzdłuż brzegów jezior i rzek przez sznur fortów francuskich. W latach 30 i 40-tych XVIII, gdy wzrastało znaczenie komunikacji między Kanadą a Luizjaną i Illinois, ważne geostrategiczne położenie  doliny Ohio stało się dla Francuzów oczywiste. Coraz częstsze doniesienia o brytyjskich handlarzach wędrujących po dolinie Ohio zaalarmowały markiza de la Galissoniere, gubernatora Nowej Francji (1747-1749). Domyślił się on, że obecność Brytyjczyków w dolinie  może przekonać plemiona indiańskie do zerwania sojuszu z Francuzami. Dla Nowej Francji byłaby to katastrofa - straty w handlu i utrata wpływów na indiańskie plemiona. Brytyjczycy natomiast  weszliby klinem w wielki łuk posiadłości kolonialnych Francji w Ameryce Północnej.

     Działalność Anglików w dolinie Ohio nasiliła się w 1749 r., zjawili się tam liczni handlarze z Pensylwanii, którzy w wiosce Indian Miami zwanej Pickawillany założyli placówkę przyciągająca okolicznych Indian. Zagrażała ona w najwyższym stopniu francuskim interesom. Jeszcze agresywniej  wystąpili Wirgińczycy z nowo utworzoną Kompanią Handlową Ohio utworzoną w 1747 lub 1749 r. (Ohio Company). Kompania miała za cel kolonizację doliny Ohio, otrzymała od króla angielskiego nadanie na 200 tys. akrów ziemi i przyrzeczenie następnego nadania na kolejne 300 tys. akrów ziemi, która prawnie i faktycznie należała do Indian, pod warunkiem, że zbuduje i utrzyma fort w widłach rzeki Ohio i w ciągu siedmiu lat osadzi tam sto rodzin. Wkrótce Christopher Gist rozpoczął badanie trenów Ohio.

     W czerwcu 1749 r. wyruszyła z Montrealu do doliny Ohio francuska wyprawa w celu wzmocnienia załóg i garnizonów w dolinie Ohio i odbudowania swego nadwątlonego prestiżu wśród Indian. Wyprawą kierował oficer wojsk kolonialnych Pierre-Jeseph de Celoron de Blainville. Przez pięć miesięcy ekspedycja składająca się z 30 żołnierzy, 180 milicjantów i 55 Indian  wędrowała po dolinie rzeki Ohio, wkopując  ołowiane płyty wzdłuż brzegów rzek potwierdzające prawo Nowej Francji do tych ziem. Poza czasowym usunięciem pensylwańskich handlarzy wyprawa nie osiągnęła praktycznie nic. Szczególnie złe przyjęcie spotkało Francuzów w Pickawillany.

   W czerwcu 1752 r. wyprawa Ottawów i Ojibwa pod wody Metysa Charlesa-Michela Langlade zdobyła Pickawillany. Jeszcze zdecydowaniej wystąpili Francuzi w 1753 r., kiedy to gubernator Ange Duquesne de Menneville skierował z Montrealu wojsko i milicję do budowania fortów strzegących terenów miedzy jeziorem Erie a rzeką Allegheny. Stanęły wówczas forty Presqu'ile, Le Boeuf i Venango. Nieżyczący sobie obecności Francuzów Indianie zwrócili się o pomoc do władz Wirginii, pozwalając im w zamian na wybudowanie fortów w widłach Ohio. Tak rozpoczęła się Wojna Brytyjczyków z Francuzami i Indianami.

 http://cliocooks.files.wordpress.com/2012/11/old-map-of-ohio-valley.jpg

Źródło :

Thomas Jefferson Chapman - The French in the Allegheny

Aleksander Sudak - Detroit 1763

Pontiac

     Współplemieńcy nazywali go Obwandiyag, urodził  się pomiędzy rokiem 1720 a 1725 prawdopodobnie w wiosce Ottawa nad rzeką Detroit lub rzeką Maumee. Jak chce tradycja jego ojciec był wodzem wojennym Ottawów, natomiast matka pochodziła z plemienia Ojibwa lub Miami.

      Niewiele wiadomo o latach dzieciństwa i młodości Pontiaca. Nie wiemy również wiele o życiu rodzinnym wodza, nie wiemy kiedy założył rodzinę i kim była jego pierwsza żona, choć niektórzy historyce wspominają o jednej z żon imieniem Kantuckeegan. Nie wiadomo również jak dużo miał dzieci i żadna relacja nie wymienia córek. Nie zachowały się też imiona jego dwóch synów jakich miał w 1769.

    Wiadomo jednak, że podczas Wojny króla Jerzego (1744-1748) brał w udział  w 1747 r. w najazdach Francuzów na osiedla stanu Nowy Jork.

     Indianie Ottawa nie znali dziedziczenia stanowisk. Każdy wódz dochodził do tej funkcji drogą osobistych zasług, wykazując się zdolnością do kierowania innymi. Pontiac musiał zdobyć więc wielkie uznanie skoro w 1755 r. został wodzem wojennym plemienia Ottawa.

     Pozostając nadal w przymierzu z Francją podczas French Indian War (1754-1763) najprawdopodobniej brał udział w wygranej przez Francuzów i Indian bitwie 9 lipca 1755r. z ekspedycją Braddock’a. Przyczynił się również do zdobycia w 1757 r. fortu William Henry. Wziął też udział w zasadzce na oddział majora Jamesa Granta pod fortem Duquesne 14 września 1758 r. Kiedy 29 listopada 1760 r. Robert Rogers zajął fort Detroit, Pontiac powitał go w imieniu okolicznych plemion.

     Na wieść o klęsce Francji wódz zebrał radę plemion wokół fortu Detroit, gdzie przedstawił własną koncepcję zjednoczenia plemion indiańskich, do tej pory współpracujących z Francuzami, w celu zachowania tradycyjnego sposobu życia oraz odebrania białym obszarów poprzednio należących do Indian. Rebelia w roku 1763 była militarną odpowiedzią na  okupację regionu Wielkich Jezior przez Brytyjczyków.

     Pontiac został okrzyknięty „wodzem” Ottawa przez jemu współczesnych białych kolonizatorów oraz późniejszych historyków. Współcześni badacze jak np. Howard Peckham uważa że wódz przewodził jedynie trzem wioskom spod Detroit i z jego zdaniem liczyli się tylko przybywający z pomocą Indianie Ojibwa i Potawatomi. To właśnie zainteresowanie osobom Pontiaca przez Brytyjczyków stało się przyczyną przypisywania wodzowi władzy, której tak naprawdę nie posiadał

     Pontiac po niepowodzeniach związanych z oblężeniem Fort Detroit w roku 1763 wycofał się do Illinois gdzie kontynuował swój zbrojny opór wobec Brytyjczyków. Jego sukcesem było to, iż pomimo opanowania przez Anglików Doliny Ohio podjęli oni decyzję o kolejnych negocjacjach właśnie z nim.

     25 lipca 1766 r. Pontiac spotkał się z  superintendentem ds. Indian Sir Wiliamem Johnsonem w Oswego, w stanie Nowy York. Podobno Pontiac przyjął wówczas pensję równą poborom kapitana armii angielskiej, co zraziło doń wielu jego zwolenników. W każdym razie zerwał z pokonanymi Francuzami i zaniechał dalszego oporu wobec Anglików.

   Pontiac został zamordowany 20 kwietnia 1769 r. w Cahokia przez Indianina Peoria. Prawdopodobnie pochowano go w St. Louis.

 Popiersie Pontiaca w mieście Oklahoma

   http://www.paulridenour.com/okcity.htm

Źródła :

Aleksander Sudak - Leksykon 300 najsłynniejszych Indian

Zbigniew Teplicki - Wielcy Indianie Ameryki Północnej

wikipedia

Powstanie Pontiaca

     Powstanie Pontiaca z lat 1763-1766 to rewolta indiańskich plemion przeciwko brytyjskiemu panowaniu w Ameryce Północnej. Zryw Indian był jednym z następstw Wojny Brytyjczyków z Francuzami i Indianami (1754-1763), kończącej francuskie panowanie kolonialne w Ameryce Północnej. Jednym z powodów tego konfliktu była ekspansja brytyjskich osadników na tereny znajdujące się pod panowaniem  francuskim. Podczas gdy Francuzi wybudowali na tych terenach niewielką liczbę fortów obsadzonych głównie przez handlarzy i traperów, Brytyjczycy  po 1760 r. rozpoczęli systematyczne zakładanie osad i twierdz na ziemiach zajętych dotychczas przez plemiona indiańskie, trzebiąc puszczę i wybijając zwierzynę. Postępowaniem tym zlekceważyli zupełnie żyjących tam Indian. 

     Dowództwo armii angielskiej, jak tylko uznało, że już może korzystać z owoców zwycięstwa, zaczęło żądać wydania wszystkich jeńców, którzy znajdowali się w rękach indiańskich. Od tego głównie warunku uzależniało rozpoczęcie rozmów pokojowych.

      Innym powodem wojny był fakt, że  Brytyjczycy w przeciwieństwie do Francuzów, nie zaopatrywali Indian w bezpłatnie amunicję. Regularne rozdzielanie darów stanowiło nieodłączną część francuskiej dyplomacji i dary te Indianie mogli postrzegać jako rentę gruntową za forty, opłatę za prowadzenie handlu, symbol sojuszu a nawet jako daninę. Anglicy w pełni zdawali sobie sprawę z symbolicznego znaczenia darów, gdyż Indianie sami stwierdzili, że brak darów dla przybywających do fortów oznacza brak szacunku. W 1761 r. władze brytyjskie  postanowiły wstrzymać wydawanie darów w celu ograniczenia kosztów. 

     Również obietnice pomocy francuskiej składane Indianom były dodatkową zachętą do wypowiedzenia posłuszeństwa Brytyjczykom. Francuzi obiecywali też Indianom powrót swoich wojsk, które rozprawią się z Anglikami. Przez długi czas wśród Indian krążyły wieści, że król Francji tylko zasnął na chwilę, ale zaraz się obudzi i wróci swym czerwonoskórym dzieciom na ratunek.

     W historii Indian powstanie Pontiaca było jednym z najważniejszych konfliktów, który spowodował ograniczenie brytyjskiej ekspansji kolonialnej w Ameryce Północnej. Rząd brytyjski w Proklamacji z 1763 r. zabronił kolonistom zajmowania na zachodzie ziem należących do Indian. Zakaz został jednak zignorowany, przez co  zaostrzyły się stosunki pomiędzy rządem a kolonistami. Powstanie Pontiaca stało się też przyczyną wzrostu i tak już znacznych kosztów państwa, spowodowanych Wojną Siedmioletnią. Podniesienie podatków i próby pozyskania funduszy od obywateli, już wkrótce miały stać się jedną z przyczyn wybuchu amerykańskiej wojny o niepodległość.

Źródło :

- wikipedia 
- Aleksander Sudak - Detroit 1763

Co to jest French Indian War

     French Indian War, anglo-amerykańskie określenie ostatniego rozstrzygającego konfliktu o dominację w Ameryce Północnej z lat 1754-1763, francuskie określenie na ten konflikt to Guerre de la Conquete, czyli Wojna Podboju. W polskich opracowaniach nazwa tego konfliktu tłumaczona jest  jako Wojna z Francuzami i Indianami, jednakże wydaje się, że prawidłowym byłoby określenie wszystkich stron konfliktu i używanie nazwy Wojna Brytyjczyków z Francuzami i Indianami. Tym bardziej, że w konflikcie brały udział trzy strony, choć Indianie z Francuzami mieli wspólny interes, wygnać Brytyjczyków ze swoich ziem. 
     W efekcie wojny o sukcesję austryjacką (1740 – 1748), prowadzonej na kontynencie europejskim (w koloniach amerykańskich toczyła się wtedy Wojna Króla Jerzego 1744-1748), skutkującej ostatecznie podpisaniem Traktatu w Akwizgranie, Wielka Brytania oraz Francja nadal  kontynuowały konflikt o granice swych ziem kolonialnych w Ameryce Północnej,  czego przykładem jest Wojna Ojca Le Loutre z lat 1749 -1755 prowadzona w Akadii i Nowej Szkocji.  

     Główna scena French Indian War leżała w dolinie rzeki Ohio (Francuzi nazywali ją Belle-Riviere). Były to szerokie na 500 - 700 km lesiste ziemie, tereny łowieckie Indian i nielicznych traperów. Do tych "ziem niczyich" rościli sobie prawo zarówno Anglicy jak i Francuzi. Jednak prawdziwym właścicielem tej ziemi była Liga Sześciu Narodów (popularnie nazywani Irokezami). 

     W układzie sił, niekorzystnie dla Nowej Francji wypadał bilans zamieszkującej jej ziemie ludności. W roku 1754 dzisiejszą Kanadę zamieszkiwało 55 tys. francuskich osadników oraz ok. 25 tys. w Akadii i Luizjanie, podczas gdy kolonie angielskie liczyły  ok. 1-1,5 miliona  białych mieszkańców i ok. 300 tys. czarnoskórych niewolników.

     Wybuchające na północy granic trzynastu kolonii brytyjskich zbrojne potyczki w roku 1754, zmobilizowały zarówno Francję jak i Wielką Brytanię do poszukiwań sojuszników na kontynencie europejskim. W Europie dość szybko doszło do utworzenia się dwóch przeciwnych sobie obozów politycznych. Stronnikami interesów Francji pozostały: Austria oraz Rosja zaś sprzymierzeńcem Wielkiej Brytanii okazały się Prusy. W takim układzie sił wybuch wojny był tylko kwestią czasu. W  roku 1756 ilość lokalnych zbrojnych potyczek na kolonialnym pograniczu dramatycznie wzrosła, co w konsekwencji przyniosło wybuch regularnej wojny w Ameryce Północnej, której skutki szybko przeniosły się do Europy i 17 maja 1756 r. formalnie ogłoszono wybuch wojny. Mimo, że wojna na kontynencie amerykańskim postrzegana jest tylko jako część dużej, światowej kampanii wojennej znanej w historii jako Wojna Siedmioletnia, to właśnie Wojna Brytyjczyków z Francuzami i Indianami stała się zapalnikiem działań zbrojnych w Europie. 
     Zmagania wojenne, w okresie Wojny Brytyjczyków z Francuzami i Indianami,  prowadzono w lasach, na otwartych równinach i fortach amerykańskiego pogranicza. W początkowym okresie wojny armia francuska, wspomagana oddziałami sprzymierzonych Indian oraz siłami kolonistów, odnosiła znaczące sukcesy, wykorzystując w praktyce wiedzę o technikach walki w lesie. Z upływem czasu los jednak przestawał jej sprzyjać, zaś armia brytyjska, doświadczając początkowo licznych porażek, zaczęła korzystać ze wsparcia swoich kolonistów oraz sprzymierzonych plemion indiańskich. W rezultacie zreformowano sposoby szkolenia armii brytyjskiej w Ameryce, co w konsekwencji pozwoliło skutecznie odpierać siły francuskie zarówno podczas potyczek w lasach jak i podczas dużych bitew np. o Louisbourg czy Quebec. Z biegiem czasu Wielka Brytania zaczęła jawić się jako nowa dominująca siła na wschodnich wybrzeżach Ameryki Północnej. 

     Wybuch wojny na kontynencie amerykańskim, wraz z eskalacją przemocy w Europie, bynajmniej nie zwiastował szybkiego zażegnania konfliktu w regionie pogranicza kolonii brytyjskich i francuskich. Na rozstrzygnięcie dyplomatyczne należało jednak czekać do 1763 r., kiedy to Pokój Paryski zdecydował, że wszystkie kolonie francuskie w Ameryce Północnej, oprócz Luizjany, mają przypaść Wielkiej Brytanii. Zakończyło to francuską dominacje i rozpoczęło krótkotrwałą erę brytyjskiej hegemonii w Ameryce Północnej, czemu kres położyć miała wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych. 

Żródło :

- wikipedia 
- Daniel Marston - The French  Indian War 1754-1760

Powitanie

Witamy na blogu GRH Ticonderoga 1758.

     Jesteśmy grupą odtwarzającą okres Wojny Brytyjczyków z Francuzami i Indianami (ang. French Indian War) oraz Powstania Pontiaca. W naszej grupie są osoby odtwarzające : Indian znad Wielkich Jezior, rangersów, kolonistów brytyjskich, milicję francuską oraz Compagnies Franches de la Marine.

     Na tym blogu chcemy prezentować wszystkie sprawy dotyczące tego okresu, jak i związane z działalnością naszej grupy.

 Zapraszamy do podróży.